هشتاد و دو
سه شنبه, ۲۹ آبان ۱۴۰۳، ۰۲:۱۰ ق.ظ
دلم میخواد برم بشینم وسط میدون انقلاب
واسه همه روزهای قشنگ عمرم که تو این تهران لجن تلف شد زاااااار بزنم
بعد برگردم خونه وسایلمو جمع کنم و واسه همیشه برگردم شهر زادگاه
با همه محدودیت هاش
با همه کم و کاستی هاش
با همه چیزایی که نداره و نخواهد داشت
کاش میشد ... ای کاش میشد
الان که فکر میکنم تنها عایدم از تهران ، شرکت تو مناسبتهای سیاسی و دو مرتبه نماز خوندن پشت سر حضرت آقا بوده ، اها آشنایی با دفتر بسیج بیمارستان طرح و رفتن سفر کربلا هم بوده ، ولی غیر این ابعاد معنوی ، تهران و آدماش تا تونست اول با روح روانم بازی کرد ، بعدم جسممو فرسوده کرد ... دلم میخواد فرااااااار کنم ازش با تمام توانم...
من اوایل که برای کلاس یه روز تو هفته میرفتم تهران، قشنگ تا دو روز بعدش افسرده بودم. بعدتر که دانشگاه قبول شدم و بیشتر رفتم اما دیگه به حال و هوای تلخ و کثیفش عادت کردم...