صد و پنج
چهارشنبه, ۱۱ ارديبهشت ۱۴۰۴، ۱۲:۱۲ ق.ظ
از بندرعباس و غصه ی عمیقش همه نوشتن ، همه زیاد هم نوشتن
فقط سوال من اینه که حدود ۷۰ نفر کشته شدن که خیلی هاشون زندگیهاشونو دوست داشتن، ولی منی که هر روز به زوووور خودمو از رخت خواب جدا میکنم و شب موقع خواب هزاز بار آرزو میکنم تا فردا تموم بشم و نباشم ، زنده ام ؛ چرا ؟
چرا جای من با کسی که دلش میخواد زندگی کنه عوض نمیشه ؟
+ فحش آزاد ، هر فحش ناجور و بد و بیراهی دلتون میخواد بهم بگید ، حق با شماست
+ ببخشید جواب کامنتهاتونو ندادم ، حرفهای قشنگتونو خوندم ولی دل و دماغ جواب دادن نداشتم ،مرسی که درکم میکنید 🙏
