یازده

۶ روز از ماه رمضان گذشت و درسحرگاه هفتمیم

حدود ۶ ماه از شروع نسل کشی در غزه میگذره و ما حدود ۲ میلیون مسلمان جهان جز دعا کردن کار دیگه ای برای غزه نکردیم !

چرا راهی برای کمک نیست ؟ 

چرا کاری نمیکنیم ؟ 

"در حالی با غذاهای متنوع افطار می‌کنیم که صدها خواهر و برادر مسلمانمان در حال دریافت غذا و تلاش برای نمردن از گرسنگی، توسط تروریستان اسرائیلی (با پشتیبانی کامل آمریکا و اروپا) تیرباران می‌شوند و به شهادت می‌رسند!
این حجم از وحشی‌گری و سکوت منافقانهٔ جهانِ پر از ادعای حقوق بشر و حقوق زنان و... بی سابقه است.
اخبار و بسترهایی که جنایات این تروریستان را منتشر می‌کنند حذف و سانسور می‌شوند و هر صدایی را که از مسلمانان بگوید را خفه می‌کنند.

داعیان و اهل علم نباید از هیچ فرصتی برای رسواسازی و هجوم بی رحمانه به شعارهای پوچ انسانیت، آزادی بیان و احترام به عقاید و حقوق زن این منافقان دریغ کنند." ( از کانال بهمن بادینی"

 

هر افطار و هر سحر ، غزه و مردم مظلومش از ذهنم میگذره و بر زبان فقط دعای فرج جاری میشه ...

کاش راهی پیدا میکردم برای رفتن 

برای ذره ای کمک رسوندن

برای در آغوش کشیدن کودکان ترسیده

برای نوازش نوزادان بی مادر

برای تسکین قلب مادر بی فرزند

برای کوچیکترین کاری که ازم ساخته ست ...

 

اللهم عجِّل لولیک الفرج

دَه

روزه را روضه بخوانم، ز بَس از یُمن عطش
یاد کردم لب عطشانِ اباعبدالله
• مهموم همدانی

 

 

ماه رمضون امسال واسم یه جور دیگه ست

با هر لحظه تشنگیش یاد کربلا میکنم

با هر لحظه گرسنگیش یاد کودکان مظلوم غزه

امسال شبِ قدر میخوام یه جور دیگه واسه مولا عزاداری کنم ، یه جوری که به چشمش بیام و اسمم رو تو لیست اربعینی ها بنویسه حتما ...

 

 

 

تقریبا قشنگترین لباسامو پوشیدم ، چادر عربی جدیدی که اخیرا از مشهد خریدم رو سرم کردم ، جلوی آیینه ی آسانسور ایسادم و طبق عادت معهود از خودم عکس گرفتم، بعد که مجدد خودمو نگاه کردم، گفتم همینه ؛ تا الان یه چیزی تو ظاهرم کم بود و الان درست شده، الان که چادر سرم میکنم ، الان قشنگ تره ، الان کامل تره ، و با هر بار که میخوام چادرمو روی سرم تنظیم کنم‌، یاد شهید عجمیان و شهید علی وردی میکنم و دیگه ازشون شرمنده نیستم ...

 

 

امروز رفتم برای مصاحبه مرحله دوم ... امیدوارم پذیرفته نهایی بشم ..‌. ، کجا ؟ یه جایِ رویایی و برای یه کار رویایی ... دعا کنید پذیرفته بشم دقیق میام میگم از چند و چون قضیه

نُه

اللهم عجل لولیک الفرج

اللهم عجل لولیک الفرج

اللهم عجل لولیک الفرج

 

کودکان غزه از گرسنگی میمیرن بعد ما روزی ۳ وعده کامل غذا میخوریم و هر روز وزن اضافه تر میکنیم... چرا هیچ راه و مسیر و طریقی نیست که پاشیم بریم و حداقل بتونیم کوچیکترین باری رو از دوشِ این کودکان مظلوم برداریم... به خدا ، فردای قیامت خدا از ما میپرسه که در برابر چنین جنایتی چه کار کردید ؟؟؟ چه کار باید بکنیم ؟ 

هشت

شکر خدا را که در پناه رضاییم ❤ 

امروز ساعت ۱۱ بلیط برگشت داریم

و چون میدونستم امروز صبح قبل رفتن نمیتونم درست و حسابی و با دل زیارت آخر رو انجام بدم دیشب موندم حرم :)

دفعه قبلی کلا جای من تو صحن انقلاب جلوی کفشداری ۲ بود، این بار هم‌ بیشتر دفعات از صحن انقلاب میرفتم زیارت ولی دیشب ،‌ کفشمو به کفشداری ۵ صحن انقلاب تحویل دادم ، از همون داخل دور زدم و امدم از ورودی دربی که داخل صحن آزادی هست و درست به ضریح میرسه نشستم تمام مدت ضریح رو نگاه کردم و دعا و راز و نیاز کردم ... و حدود ۵ اینای صبح بود که دیگه هوشم برد و خودمو همون کنج دیوار مچاله کردم و در حالی که داشتم تلف میشدم واسه خواب ، همونطوری نشسته مچاله شده گوشه دیوار خوابم برد تا ۷ این حدودا، بعدم پاشدم خودمو جمع و جور کردم و مجدد ضریح آقا رو نگاه کردم و قربون صدقه ش رفتم و کلی قرار گذاشتم باهاش برای مرتبه بعد، بعدم به احترام عقب عقب برگشتم رفتم همون کفشداری ۵ صحن انقلاب کفشمو گرفتم و از همون صحن مجدد قربون صدقه گنبد طلا رفتم و امدم بیرون و گفتم زودِ زود برمیگردم ...

الان برگشتم هتل، یه کم وسایلو جمع کنم،‌ صبونه بخوریم و اماده برگشتن بشیم ...

 

تا جایی که حافظه داشتم یاد همه کسایی که سفارش کرده بودن ، بودم ؛ انشاالله به زودی قسمت همه تون ❤

 

پست هشتم هم مزین‌ شد به مطلبی پیرامون امام هشتم ...  :)

هفت

قطاری در برف
دقیقا نمیدونم چطور پیشرفت
ولی من _برای بار دوم در امسال_ عازم مشهد شدم
یعنی در واقع امام مهربانی ها منت گذاشتن سرم امسال دو مرتبه دعوتم کردن ... :)

از خونه تا ایستگاه راه آهن برف شدت عجیبی گرفت طوری که وقتی رسیدیم راه آهن و از ماشین پیاده شدیم تا بخواییم بریم وارد ساختمونش بشیم کل لباسامون سفید شدن :)

بعد که بلیط ها چک شدن و از گیت عبور کردیم و داشتیم میرفتیم تا به قطار مشخص شده برسیم دونه های برف روی زمین و سقف قطارها مینشست و سکوت و شکوه و عظمتش وصف ناشدنی بود ...
الان داخل قطارم ، مرتبه قبلی با چنین شرایطی و با همین قطار با دوستام بودم و این بار با خانواده ، کوپه چهارتخته که من تخت بالایی خوابیدم و تختِ مقابلم خالیه و دارم لحظه شماری میکنم برسم صحن انقلاب، دستمو روی سینه م بذارم، تمام قد تعظیم کنم و با خشوع سلام کنم :)

با اینکه حدود ۳ ماه پیش مشهد بودم ولی دلیل نمیشه که دلتنگ صحن انقلاب نباشم، دلیل نمیشه دلم پرنکشه واسه قدم زدن از باب الرضا تا خودِ ضریحِ مطهر

به شرط لیاقت نائب الزیاره شما هستیم 🌹

 

👆 اینو قرار بود دیشب بنویسم ولی هرکار کردم نشد ، یا کلا اینترنت نداشتم یا در حد E بود که با نداشتن خیلی فرقی نمیکرد ،‌

الان رسیدم مشهد مقدس :)

داخل هتلی ام که از مرتبه قبلی بسیار بسیار خوشگل تر و با امکانات تره، صبونه خوردم و منتظرم بقیه آماده بشن تا پرواز کنان برم برسم صحن انقلاب ...

شش

اگه من یه روزی مادر شدم ( ک با این زندگیی که واسه خودم ساختم احتمالش از امکان زندگی رو مریخ کمتره متاسفانه) ، قطعا همه ی تلاشمو میکنم که بچم ( یا بچه هام) "شاد" باشن و "شادی" کنن و "شاد" زندگی کردن بلد باشن از زندگی و فرصتهایی که در اختیارشون میذاره با دید بهتری استفاده کنن ، رودربایستی رو از رابطه م با بچه هام تا حد زیادی کم و در صورت امکان صفر میکنم و سعی میکنم خیلی راحت خصوصی ترین نکات زندگیشونم خودم یادشون بدم ، حتما بهشون یاد میدم "فرصت سوزی" نکنن، صرفا براساس انتخاب و علایق "من" انتخاب نکنن، دید قضاوت گری رو در خودم به حداقل تا نزدیک به صفر میرسونم و بهشون یاد میدم آدما رو قضاوت نکنن،‌ یادشون میدم گاهی خودشونو جای آدما بذارن و از دید اونا به مسائل نگاه کنن شاید واقعا دید "اونها" دید بهتری بود! 

با تاکید یادشون میدم "عجولانه" و شتابزده و از روی هیجان تصمیم نگیرن باید صبوری و حفظ حرمت و عدم دخالت تو زندگی اطرافیان سرلوحه زندگیشون باشه 

همه تلاشمو میکنم تا مهربونی و لبخند زدن و روحیه همکاری تو سلول به سلولشون نهادینه بشه

یاد دادن این چیزا و آوردنشون تو لحظه لحظه زندگی خیلی خیلی خیلی سخته 

ولی واسش همه تلاشمو میکنم 

من واقعا از شیوه تربیتی پدر مادرم راضی نیستم ، از دستشون خیلی ناراحت و حتی عصبانی ام ، من از زندگیی که دارم ناراضی ام ، و قسمت زیادیش بابت تصمیم های زوری خونواده م بوده ، بابت اینکه ذره ای من و نیازهامو درک نکردن و کورکورانه تقلید کردن ازم خواستن ...

من شاید هیچ وقت فرصتی برای مادر شدن نداشته باشم ، ولی اگه پیدا کردم سعی میکنم دنیای زیباتر از اون چیزی که خودم تجربه کردم به فرزندم نشون بدم ...

پنج

اللهم لیِّن قلبی لولیِّ امرک

اللهم عجِّل لولیکَ الفرَج

تولدتون مبارک امام عصر ❤

 

این فراز های دعای آل یاسین رو بیشتر از باقی دعا دوسشون دارم، تا جایی که در خاطرم باشه سعی میکنم روزانه مرورشون کنم ، امروز به مناسبت ولادت یوسف زهرا(س) با شما به اشتراکشون میذارم : 

 

سلام عَلَی آلِ یس اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا دَاعِیَ اللَّهِ وَ رَبَّانِیَّ آیَاتِهِ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ یَا بَابَ اللَّهِ وَ دَیَّانَ دِینِهِ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ أَیُّهَا الْعَلَمُ الْمَنْصُوبُ وَ الْعِلْمُ الْمَصْبُوبُ وَ الْغَوْثُ وَ الرَّحْمَهُ الْوَاسِعَهُ وَعْداً غَیْرَ مَکْذُوبٍ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ أَیُّهَا الإِْمَامُ الْمَأْمُونُ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ أَیُّهَا الْمُقَدَّمُ الْمَأْمُولُ اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ بِجَوَامِعِ السَّلاَمِ

چهار

اومدم شهر زادگاه

از روز پنج شنبه 

و اینجا یه آرامشی داره که دلم نمیخواد هیچ وقت دیگه ای برگردم تهران...

دلم میخواد همینجا تو خونه خودمون بمونم هیچکسی رو نبینم با هیچ کسی حرف نزنم فقط همینجا بمونم ، بعدش دلم میخواد اون شنل نامرئی کننده هری پاتر رو تنم کنم برم تو شهر قدم بزنم و بشینم سر هر خیابون و کوچه و گذرگاهی که باهاش خاطره دارم و زار زار گریه کنم، برم کتابفروشی آ تو کوچه اون پاساژ قشنگه و بعد از اینکه حسابی بین قفسه هاش قدم زدم بشینم حساااابی به یاد مستر کاف گریه کنم‌

دلم‌ میخواد اینقدر اینجا بمونم که بمیرم

دیروز رفته بودم بیرون و به میدون اصلی شهر که رسیدم بغضم ترکید و زدم زیر گریه و گفتم‌ این چه گهی بود من خوردم که رفتم تهران ؟ چرا پامو کردم تو یه کفش و داد زدم از خدا خواستم گفتم فقطططط تهران ؟ چرا تهرانو با اصرار ازش خواستم ؟ کاش زده بود تو دهنمو و تهرانو بهم نمیداد ... چرا دیگه راه برگشت ندارم؟ چرا به اون خواستگارِ مصرِ چندماه پیش که از شهر زادگاه بود با غرور و خودخواهی گفتم ببین من دیگه برنمیگردم شهر زادگاه ها ، اگه میتونید شما بیایید تهران و به عبارتی در نطفه خفه ش کردم ؟‌

من میخوام برگردم اینجا ، درست همین شهر با همه کمبودهاش، همه محدودیتهاش، همه محرومیت هاش ،من از تهران و آدماش و شلوغیش خسته ام ...

 

حالا من با این روحیه رو تصور کنید ، خانواده و اطرافیان‌ چند وقت یه بار میگن تو چرا مهاجرت نمیکنی؟ رشته تو رو همه دنیا میخواد :/ ولم کتید بابا 

 

 

 

سه

اومدم تو حیاط کتابخونه بشینم ناهار بخورم 

حس کردم داره بارون میاد

همچنان نشستم زیر بارون _ نم نم و بسیار کم_ به غذا خوردن و یاد تمام دفعاتی افتادم که تا میدیدم بارون میاد میامدم زیر بارون دعا میکردم...

این بار دیگه حتی نای دعا کردنم نداشتم

بغض کردم و با گریه گفتم خدایا منو ببین ، با دقت ببین ،‌ هیچ بنده اییت رو به حال ننداز 

هیچکی رو 

 

 

از ساعت ۸ صبح اومدم کتابخونه خبر مرگم مث آدم درس بخونم تا همین الان که دارم مینویسم مفید ۱ ساعتم نخوندم ، تف

 

دو

میگن جلوجلو ذوق کنی ، کنسله

من جلوجلو ذوق کردم کنسل شد

ذوق نکردم کنسل شد

خیالبافی کردم کنسل شد

خیالبافی نکردم کنسل شد

خوشحال بودم و تو هوا سِیر کردم کنسل شد

خوشحال نبودم و زندگیمو کردم کنسل شد

از خدا خواستم کنسل شد

از خدا نخواستم کنسل شد

التماس و گریه کردم کنسل شد 

نکردم ،‌کنسل شد

خود خدا گفته بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را ، من خوندم ، صداش کردم ولی بازم کنسل شد

خدا کلا واسه من نوشته کنسل ... 

و بعد از این دیگه نه چیزی میخوام

نه خواهش میکنم

نه دعا میکنم

نه‌ گریه میکنم

هیچی

هیچی 

هیچی 

....